Door het oog van de naald!

Vandaag is de tweede drukste reisdag van het jaar, maar wij hebben alle tijd, want onze vlucht vanuit Denver vertrekt volgens Rick pas om 18:50. We blijven tot half negen liggen, want Saskia en ik hebben slecht geslapen.

Hoe koud het ook buiten was, we werden hier iedere nacht, ondanks het open raam, om een uur of twee wakker van de warmte! Ook was het superdroog, kortom niet lekker. Pas uren later vielen we weer in slaap om vervolgens ijskoud wakker te worden! Wat dat betreft zal ik blij zijn weer in mijn eigen bedje te liggen.

Omdat we denken alle tijd te hebben doen we het rustig aan met inpakken. We moeten voor tienen uitchecken en het plan is om daarna Lisa, Luke en de kinderen te ontmoeten om nog even samen te gaan ontbijten.

Om half tien zijn we klaar met inpakken en (Goddank!) Rick gaat, voor hij zijn computer uitdoet, ons nog even inchecken op United.com. Een hier niet te herhalen woord van schrik komt over zijn lippen bij het zien van de vertrektijd van onze vlucht!

Al de hele tijd had ik in gedachten, dat we rond drie uur geboekt hadden, maar Rick had het zwart op wit, dat het de latere vlucht was. Onze reservering op zijn scherm zegt echter onherroepelijk, dat we op de vlucht van 15:44 bevestigd zijn.

Rick kan zijn ogen niet geloven en ik bel United om helemaal zeker te zijn, maar weet al voordat ik iemand aan de lijn krijg, dat de 15:44 onze vlucht is. Meestal herinner ik me wel ongeveer welke tijd we geboekt hebben, terwijl Rick daar absoluut geen geheugen voor heeft. Maar ja, hij had de latere vlucht in zijn email staan. Waar die 18:50 vlucht daar vandaan kwam zal voor altijd een raadsel blijven.

Wat zijn wij blij, dat hij toch nog even keek. Met het schema, dat we in gedachten hadden, hadden we de 15:44 nooit gehaald en vrijwel zeker nog een nacht in Denver hebben moeten blijven!

Gauw bellen we Lisa en op de parkeerplaats van het restaurant, waar we zouden gaan eten, nemen we afscheid. Ons plan om nog wat souvenir truien te kopen laten we ook varen. Voor ons is het nu zaak zo snel mogelijk op pad te gaan, want we weten niet of we, net als op de heenweg, in verkeer vast zullen komen te zitten.

Met rammelende magen gaan we op zoek naar een snelle drive thru om ontbijt te halen. Die vinden we niet, dus we stellen ons tevreden met een snel in de magnetron opgewarmde ei, bacon en kaas burrito bij een benzine station.

Het is schitterend weer en ondanks de haast en zenuwen genieten we van de prachtige uitzichten op de Rockies. Vanachter de (toch wel redelijk vieze) ramen probeer ik foto's te maken, want tijd om te stoppen hebben we niet. Toch ben ik blij, dat we vroeger vertrekken, want met de andere vlucht zouden we pas na middernacht op Dulles geland zijn en dan toch morgen weer om kwart over zes wakker hebben moeten worden!

Het verkeer werkt alles mee en al voor twaalven rijden we de Hertz parkeerplaats op. Hier gebruiken we meteen de $25 kortingsbon, die we woensdag voor het ongemak kregen. De bus naar de terminal staat al te wachten en de chauffeur helpt ons met de bagage. Opvallend is, dat hij de fooi, die Rick hem toe wil stoppen, weigert.

Bij de United balie is het heel rustig en we zijn zo ingecheckt. Heel vervelend is echter, dat we geen boarding passes krijgen, hoewel Rick en ik beiden Premier status hebben. Daarvoor moeten we wachten tot de gate open gaat en dan weten we alweer hoe laat het is! De kans om met zijn vijven bij elkaar te zitten is dus nihil.

De burritos zijn intussen verteerd en we hebben ruim de tijd om lekker te gaan lunchen. Dit mooie nieuwe vliegveld heeft een ruime keuze aan eetgelegenheden en voor ons wordt unaniem Wolfgang Puck Express. Niet alleen zijn hun pizza's heerlijk, we hebben Wolfgang ook zelf ontmoet en willen helpen hem in business te houden.

Terwijl Rick probeert instapkaarten te krijgen bij de Customer Service balie vind ik een stopcontact en ga online. Dat is altijd een leuke manier om het wachten sneller te doen gaan. Zonder kaarten, maar met de belofte, dat er zeker naar zal worden gekeken, dat we een gezin met kinderen zijn, komt Rick terug.

Pas op het allerlaatste moment, als vrijwel iedereen al aan boord is, worden onze kaarten vrijgegeven en als ik de zitplaatsen zie, kook ik! We hebben een raamplaats naast een middenplaats, de rest zitten helemaal door het vliegtuig verspreid in het midden! So much for customer service, grrr!!! En ze wachtten natuurlijk expres zo lang, want nu is het te laat om het nog te veranderen.

Rick geeft mij de raamplaats en Saskia komt naast mij zitten. We blijken in de allerlaatste rij te zitten, waarvan de stoelen niet eens naar achter kunnen. Je kunt wel zeggen, dat de gate agent ons de allerslechtste plaatsen in het vliegtuig heeft toegedeeld!

Maar ja, boos worden helpt niet, dus we installeren ons zo goed en zo kwaad als het gaat. Vooral als het meisje voor mij haar stoel nog naar achteren doet ook kan ik me nauwelijks verroeren.

De vlucht verloopt verder goed, al is er enorm veel turbulentie. Zoveel zelfs, dat het personeel het drankjes en hapjes rondbrengen moet staken. Gelukkig hebben Saskia en ik dan al de snackbox, die we zullen delen en ik een lekker wijntje.

Samen met Saskia (we hebben maar een koptelefoon, ook die was niet aanwezig bij onze stoelen) luister ik naar Kerstmuziek en lees mijn boek. De vlucht in oostelijke richting is een vol uur korter, dan naar het westen en op tijd landen we in Washington.

De bagage ligt al op de band als we eraan komen, super snel! We laden alles in de trouwe DE SMURF van en bestellen onderweg Pizza Hut pizza's, het enige restaurant dat om 22 uur nog open is en bezorgt.

Tegelijk met de bezorger komen we thuis aan, waar we drie heel blije katten treffen. Na een stuk pizza en wat bijkletsen liggen we net na middernacht allemaal weer in ons eigen vertrouwde bed! Al reis ik liever niet met Thanksgiving, ik ben toch blij, dat we gegaan zijn. Het was erg leuk om Lisa, Luke en de kinderen weer te zien na bijna twee jaar!

De foto's van deze reis zijn hier te bekijken.

Een hele dag op de pistes

Al sinds jongs af aan skiet Rick en hier in de bergen is hij dus bijna niet te houden. Hij wil dus alles uit deze "echte" ski ervaring halen. Aan de oostkust kunnen we leuk skien, maar niets haalt bij de Rockies. Hij staat hier dus al voor dag en dauw op!

De kinderen zijn echter echte tieners, die hun rust en slaap lief hebben. Gisteravond gingen we voor tienen slapen en om half acht zijn Saskia en ik klaarwakker. Onze slaap situatie hier is Saskia en ik in een bed (met mijn gigantische kussen past niemand anders erbij), Katja en Rick in de tweede slaapkamer en Kai op het sofabed in de woonkamer.

Rick is allang op en heeft al koffie en thee gemaakt. Hij en ik gaan na een kopje warme drank op weg naar de pistes. De kinderen zullen, als ze klaar zijn met hun ontbijt, te voet volgen. Gelukkig kan dat hier makkelijk.

Wij parkeren onze auto op dezelfde parkeerplaats als gisteren. Dit keer hebben we geluk en krijgen een plaats vlak naast de piste. In plaats van naar het restaurant te lopen besluiten we eerst de lift naar boven te nemen en de piste af te skien. Zo hebben we de eerste rit al voor het ontbijt achter de rug. Het is nu nog lekker rustig en ik kan zonder links en rechts langs suizende mensen mijn S bochten trekken. Zo vind ik skien erg leuk!

Het is wel heel erg koud, het soort vrieskou, dat je neusharen doet bevriezen. Helaas helpen daar mijn handschoenen en skilaarzen niet tegen en mijn vingertoppen en tenen zijn al gauw bevroren. Daarmee moet ik oppassen, want het heeft al gauw een domino effect op de rest van mijn spieren.

In het restaurant proberen we ons op te warmen. We bestellen een croissant met ei, bacon en kaas (Rick) en een burrito met ei, bonen, salsa en worstjes (ik). Helaas gaan de deuren naar buiten telkens open, dus van warm worden komt niet veel.

Na het eten gaan we dus naar de winkel. We hebben de zak met skibrillen thuis vergeten en vandaag is het zo zonnig, dat we er allebei een nodig hebben. Gelukkig zijn ze hier niet al te duur. Daarbij kopen we een aantal hand- en teenwarmers en ik doe die meteen onder mijn sokken en in mijn handschoenen. Gelukkig helpt het goed, want ik vind buiten zijn met pijnlijke ledematen helemaal niets!

Als we in de rij voor de lift staan, zien we Lisa ook. Zij is ski instructrice hier en moest al vroeg paraat zijn. Maar vandaag hadden ze haar niet nodig, dus is ze vrij om er met ons op uit te gaan.

Bovenaan (ik ben heel trots, want deze hele reis ben ik geen enkele keer gevallen bij het ontladen van de lift!) zien we haar staan. We skien gedrieen naar beneden en Lisa helpt mij met mijn "luie" linkerbeen. Ik kan dat maar niet recht krijgen!

Inmiddels hebben de kinderen gebeld, dat ze zijn aangekomen en beneden helpt Rick hen met hun ski's. Ook Zack en Luke zijn paraat en met zijn allen gaan we, net als gisteren, bij Ten Mile Station lunchen. Dit keer neem ik de vegetarische chili en de anderen vrijwel unaniem de chicken fingers. Gisteren mocht ik van Kai een stukje proeven en ze smaken inderdaad verrukkelijk!

Na de lunch nemen we een van de fotografen in de arm om een groepsfoto te maken. De enige, die ontbreekt, is mijn oudste neef Luke, maar die moeten we er maar bij denken. Grappig is, dat Lisa en ik allebei een rood jack hebben en Luke en Rick een blauw jack, we lijken zo wel echt bij elkaar te horen. Later vanmiddag zullen we de foto's kunnen bekijken en bestellen.

Met zijn allen gaan we de berg af en dan splitsen we op. Rick, Katja, Lisa, Luke en Zack gaan de blauwe en zwarte pistes doen, terwijl Kai, Saskia en ik het bij de groene houden.

Saskia's enkels doen pijn en na een keer op en neer zegt ze klaar te zijn. Kai en ik installeren haar bij het restaurant onder aan de lift en gaan dan zelf weer naar boven. Zoals bij iedere ski reis voel ik mijn zelfvertrouwen omhoog gaan. Ik ski steeds ontspannender en minder onzeker. Het gaat nu echt lekker!

Kai is wel een stuk sneller op zijn snowboard, dan ik, maar dat kan me niet schelen. Ik wil gewoon lekker de berg afglijden, snel gaan vind ik alleen maar eng.

Bij de lift zegt Kai, dat zijn laars niet strak genoeg zit. We zoeken Saskia op en werken aan zijn laars, die stuk blijkt te zijn (goede kwaliteit wel, na een keer gebruik!). Gelukkig kunnen we het met vereende krachten toch strak genoeg krijgen en we gaan weer naar buiten om op Rick en Katja te wachten.

Het is inmiddels alweer 3 uur en om 4 uur gaat de lift dicht. De zon verdwijnt ook al achter de bergen en opeens is het een stuk kouder! Maar het lukt ons toch nog drie keer op en neer te gaan. Wat ik zo fijn vind aan deze sport is dat je je eigen tempo kunt houden. Het hoeft niet snel, het hoeft niet spectaculair, gewoon lekker naar beneden glijden.

Voor we naar de auto gaan bekijken we met Lisa en Luke de foto's van vanmiddag. Een ervan vinden we allemaal de beste, dus we bestellen twee 8X10 en twee 5X7 foto's, zodat iedere familie een van elk krijgt. Waarschijnlijk wordt een van de 5X7 foto's het Kerst cadeau voor Ricks vader, want zo vaak zijn we niet (vrijwel) allemaal bij elkaar.

Op de terugweg naar ons huisje halen we eerst een warm drankje bij Starbucks. Dan brengen we de gehuurde ski's terug en wordt Kai's snowboard bijgesteld. De zaak, Avalanche Sports, waar we van gehuurd hebben is fantastisch. We hopen die een volgende keer weer te gebruiken.

We hebben even tijd om te douchen en ons op te frissen en dan rijden we weer naar Main Street. Vanavond gaan we met zijn allen eten bij Bubba Gump. Eerder vanmiddag hebben we onze naam al opgegeven, omdat we een groep van meer dan tien zijn. We hoeven dus maar tien minuten te wachten op onze tafel.

Het wordt weer een heel gezellige maaltijd. Het begint al goed, want we bestellen allemaal water en de serveerster komt dat met een stapel van tien glazen brengen. En dan gaat het mis! Zeven van de tien glazen tuimelen over, bovenop een jochie aan de tafel naast ons. Hij krijgt een gratis Bubba Gump trui ter compensatie.

Vervolgens doen wij ons met zijn allen tegoed aan een stapel gefrituurde uienringen met lekkere sausjes. Mijn hoofdgerecht bestaat uit gekookte garnalen in een lekkere bouillon met stokbrood om te dopen. Daarbij heb ik gestoomde broccoli besteld en daarvan krijg ik letterlijk een boom!

Lisa en Rick bestellen een gerecht met vier puntzakken vol verschillend bereide garnalen, die ze geen van beiden allemaal op kunnen. Saskia bestelt al dessert een key lime pie, die de anderhalf jarige Damian prompt in haar schoot gooit. De stemming blijft er zo goed in!

We spreken af morgen nog met zijn allen te gaan ontbijten en nemen dan in de vrieskou weer afscheid. De hele dag buiten zijn maakt enorm moe, dus we maken ons allemaal meteen klaar voor bed.

Een prima ski dag

Alweer om acht uur sta ik naast mijn bed. Rick is al op, want hij gaat ontbijt halen bij Starbucks. Kai moet namelijk om negen uur bij de ski school aanwezig zijn voor zijn snowboard les.

Kai en ik maken ons klaar en ik spoor de meisjes ook tot haast aan. Helaas wordt Saskia alweer met hoofdpijn wakker en wil eigenlijk niet mee. De scones en muffins van Starbucks gaan er wel goed in en Rick, Kai en ik vertrekken naar de sneeuw.

Daar staat een lange file en we dreigen te laat te komen. Rick zet ons dus af bij een parkeerplaats, waar nog heel wat vrije plaatsen zijn. Terwijl ik Kai naar zijn les breng, racet Rick terug om de meisjes op te halen. Net voor de parkeerplaats vol is komen ze aan en zo parkeren we heel dicht bij de ski lift voor maar $15 per dag! Morgen zullen we dit zeker weer doen!

Saskia's hoofdje doet nog steeds pijn, dus we installeren haar buiten onder een verwarming met een hete chocolade en wat chips. Kai's les zal tot twaalf uur duren, dus we hebben nog even.

Katja, Rick en ik nemen de Silverthorne lift naar boven en ik ben toch wat nerveus. Er gaan zes mensen tegelijk op deze lift en ik ben altijd bang bovenaan te vallen. Maar ook hier merk ik de resultaten van mijn personal training, want een snowboarder valt met volle kracht tegen mij aan en toch lukt het me me staande te houden!

Dat geeft zelfvertrouwen en ik merk ook, dat de les, die ik vorig seizoen in Snowshoe heb genomen erg helpt. Toen vergeleek de leraar het skien met fietsen en op de een of andere manier is dat heel logisch voor mij.

Beneden ontmoeten we Lisa, Luke en Zack en Rick haalt Saskia op. Zo gaan we met zijn zevenen de lift weer in en skien en snowboarden (Zack) naar beneden. Het is flink druk bij de lift, maar op de piste valt dat eigenlijk erg mee. Ik heb er namelijk een hekel aan, als er om de haverklap een skier of snowboarder vlak langs me komt suizen. En dat gebeurt (bijna) niet hier.

Als we beneden komen is Kai's les ook voorbij en met zijn allen nemen we de lift naar boven om te gaan lunchen. Het restaurant, Ten Mile Station, heeft heerlijke chili in een uitgehold broodje weet ik nog van vorige keer hier. Dat wordt dus mijn lunch.

Na het eten gaan Lisa en Luke terug om op de kleintjes van Tara te passen, die de hele dag aan het maken van huiswerk besteedt. Zack gaat nog met ons mee, maar na twee keer naar beneden haken Kai, Saskia en Zack af. De eerste twee zijn moe en koud en Zack is doodmoe, want de baby heeft vannacht kennelijk flink gehuild.

Het is inmiddels begonnen met sneeuwen en dat maakt het een stuk kouder. Katja wil eerst ook ophouden, maar besluit dan toch nog een keer met Rick en mij naar boven te gaan. Bovenaan is het heel druk en een snowboarder vindt alweer, dat hij maar helemaal op mij moet leunen. Gelukkig houd ik mezelf staande, maar ergerlijk is het wel!

Katja heeft geen muts of sjaal en de sneeuw maakt het berekoud, dus onderaan de berg haakt ook zij af. Rick en ik gaan nog eenmaal naar boven en dan heb ik het ook te koud. Rick wil dan nog alleen van de blauwe pistes af skien, dus de kinderen en ik kletsen gezellig met andere apres skiers.

Rillend van de kou zitten we niet veel later in de auto. Bij de supermarkt halen we een goedje om op Saskia's nek te smeren, want daar komen haar hoofdpijnen vandaan. In het huisje lezen we even en kijken tv voor we ons om zes uur naar het restaurant van vanavond begeven.

Tijdens ons vorige bezoek aan Breckenridge hebben we twee keer bij Rasta Pasta gegeten en dat is ons zo goed bevallen, dat we er weer heen willen. Het wordt wat moeilijk met een groep van elf mensen, maar we krijgen al gauw twee tafels.

Hun pasta's zijn superlekker! Ik bestel de rotini met heel pittige saus en garnalen. Het is heel andere pasta, dan we ooit ergens anders krijgen en we smullen allemaal. Een ding is zeker, je kunt hier in Breckenridge gezellig en lekker eten zonder enorm veel geld te besteden!

Eerder vandaag scheurde Saskia's ski jack op meerdere plaatsen. Katja loopt al meer dan een seizoen in een ski broek, die drie maten te groot is. Tijd dus voor wat shoppen na het eten, Zack heeft ook een nieuwe muts nodig.

Katja slaagt al in de eerste winkel, maar voor Saskia is het niet zo makkelijk. De jacks kosten meer dan $250 en dat is ons toch wat te gortig voor een kind, dat nog in de groei is.

Iedereen gaat naar Starbucks voor een warm drankje, want het is inmiddels weer verschrikkelijk koud. Intussen ga ik met Saskia naar de winkel van Columbia een paar deuren verderop. Omdat ze toch al redelijk groot is, besluit ik eens een maat "S" voor vrouwen met haar te proberen. Het jack, dat Saskia daarvan mooi vindt, is wat groot, maar past toch prima en is "maar" $179. Hopelijk doet ze hier wel een aantal jaren mee.

Met een blije dochter ga ik terug naar Starbucks. Daar is iedereen voorzien van warme drankjes en we nemen afscheid (tot morgen) van de Malabad clan. Thuis kijken we nog wat tv, maar duiken er na deze intensieve buitendag toch ook vroeg weer in!

Happy Turkey Day!

Om acht uur plaatselijke tijd (twee uur vroeger dan thuis) ben ik klaar wakker! Het is stralend weer en de sneeuw glinstert me tegemoet. Al snel is de rest van het gezin ook bij hun positieven en gaan we op zoek naar een restaurant voor het ontbijt.

De keuze valt op de Blue Moose, een heel gezellig rustiek restaurantje. Hun koffie is lekker sterk en ik bestel twee gepocheerde eieren, verse tomaat en een volkoren pannenkoek. Die laatste is werkelijk enorm en heerlijk luchtig.

Naast het restaurant is een ski- en snowboardverhuurwinkel, zoals je ze in dit plaatsje op iedere hoek vindt. Katja, Saskia en ik moeten nog ski's huren en dit is makkelijk dichtbij ons huisje. Er is verder niemand en binnen het halve uur staan we buiten met onze laarzen en ski's. Later zien we bij de pistes, dat daar de rij voor de verhuur enorm lang is.

Met een shuttle gaan we even later naar Beaver Run, het hoofdgebouw van Peak 9. Nog lang niet alle pistes zijn open. Ze hebben dan wel net gisteren sneeuw gehad, maar dat was maar 15 centimeter. Het is wel eindelijk koud genoeg, dus er wordt fervent sneeuw geblazen. Gelukkig is sinds gisteren wel een van de grootste groene pistes geopend, want op een moeilijkere piste begeef ik mij niet!

Onderaan de berg ontmoeten we Lisa, Zack, Tara (die snowboarden aan het leren is) en Tara's dochtertje Kaya van vier. Kai, die eindelijk voor het eerst sinds hij het anderhalf jaar geleden voor zijn verjaardag kreeg zijn eigen snowboard kan gebruiken, en ik blijven vandaag op de "bunny slope", de leer piste. Ik moet ieder jaar toch weer even mijn skibenen krijgen.

Zack, Katja, Rick en Saskia gaan naar boven met de Silverthorne lift en de groene piste af. Na een uurtje komt Lisa mij vertellen, dat ze terug naar hun huisje gaat om de laatste hand aan de kalkoen en de rest van het Thanksgiving maal te leggen.

De hele tijd vergeet ik, dat het Thanksgiving is. Dit is zo'n ongewone manier voor ons om deze feestdag te vieren! Wel wenst iedereen elkaar een Happy Thanksgiving en iedereen is heel vrolijk. Het is ook zulk lekker weer, het vriest wel, maar de zon voelt toch warm en ik heb niet eens handschoenen nodig.

Om een uur of twee lopen we met zijn allen en Zack naar ons huisje terug. Rick gaat na een snelle douche alvast naar Lisa, want hun huisje heeft niet alle pannen en bakblikken, die nodig zijn. Dat van ons is wat dat betreft beter voorzien. Hoe dan ook moet de gewoonlijk ronde pumpkin pie in een rechthoekig bakblik! Het is even creatief zijn geblazen, maar het smaakt toch allemaal net zo lekker.

Als wij ons bij het gezelschap voegen is de kalkoen, een enorm beest van meer dan twintig pond, al klaar. Voor het eerst in jaren zien we mijn zwager Luke weer, hij is nog altijd dezelfde grappenmaker. Ook mijn neef Zack, van dezelfde leeftijd als Katja, is gisteravond aangekomen (hij moest nog tot 22 uur werken bij UPS) met zijn vader. Zack heeft sinds de zomer van 2006, toen hij bij ons logeerde, heel wat pondjes verloren en ziet er erg goed uit.

Hoewel de gebruikelijke netjes gedekte tafel met kaarsen e.d. dit jaar uitblijft smaakt het traditionele maal ons net zo goed! Er is kalkoen, stuffing, zoete aardappelen met marshmallows, groene boontjes casserole (een van mijn favorieten!), aardappelpuree, mais en verse broodjes.

Het is toch eens heel leuk dit feest met Ricks kant van de familie te vieren. En, al is Tara geen familie, zij en haar kinderen brengen een lieve en vrolijke noot met zich mee.

Tara's verhaal laat zien, wat een goede harten Lisa en Luke hebben. Nadat zij erge problemen met de vader van haar kinderen kreeg hebben zij hun huis opengesteld voor hun drieen, zodat Tara haar verpleegstersdiploma kan halen. Volgens Lisa's eigen zeggen staat hun anders zo rustige leventje flink op zijn kop met een 23-jarige alleenstaande moeder en haar vier en een jarige kroost onder hun dak. Maar uit alles valt op te merken, dat ze enorm veel om dit meisje en haar kleintjes geven.

Na het eten komt kleine Kaya helemaal tegen mij aanzitten en wil, dat ik uit een Disney boek voorlees. Ik vind dat kleine lijfje tegen me aan superlief en opeens voel ik me jaren teruggaan in de tijd van toen mijn kinderen er nog dol op waren voorgelezen te worden uit hun Disney boeken.

Als de kleintjes naar bed zijn kijken we nog met zijn allen naar de film Miss Congeniality met Sandra Bullock. Ook wordt de vierkante pumpkin pie soldaat gemaakt. Dan is het alweer tijd om afscheid te nemen en dankbaar voor deze familie en bijzondere dag rollen we doodmoe onze bedden in.

Aankomst in Breckenridge

Al gaat onze vlucht op de heel redelijke tijd van tien uur, toch willen we meer dan twee uur van tevoren op het vliegveld zijn. Er wordt namelijk een record drukte verwacht dit jaar en de woensdag voor Thanksgiving is de drukste reisdag van het jaar.

Dat is dus vroeg opstaan geblazen vanochtend en ik ben zelfs nog van opwinding ruim een uur voor de wekker van zes uur wakker! Arme Katja heeft nog tot drie uur aan een projekt gewerkt, dat Leah vandaag in zal leveren voor haar. Die functioneert dus op drie uurtjes slaap.

Gelukkig hebben we gisteren al vrijwel alles ingepakt en de ski's en snowboard op de auto gebonden. Keurig om zeven uur rijden we dus van huis weg. We zien onderweg een prachtige zonsopgang en in dat licht lijken de bomen met herfstkleuren wel in brand te staan!

Er is maar weinig verkeer en zonder oponthoud komen we op het vliegveld Dulles aan. Daar vinden we met gemak een parkeerplaats en ook bij de United balie is het heel rustig. We zijn meteen aan de beurt en van Thanksgiving drukte is (nog) niets te merken.

Ook de rij voor de veiligheidscontrole is miniem en alleen Katja doet het poortje piepen, want ze is vergeten haar riem af te doen. Verder lopen we er allemaal op onze sokken (letterlijk) doorheen. Mijn tas moet nog een tweede keer doorgelicht worden, maar dan mogen we verder.

Al werkt men op Dulles hard aan een ondergrondse trein, voorlopig moeten we het nog met de "mobile lounges" doen. Dit zijn vreemd uitziende busjes, die van de ene naar de andere terminal rijden.

Ruim anderhalf uur voor het vertrek van ons vliegtuig zijn we bij de gate aanwezig. We besluiten dus, dat we wel tijd hebben voor een lekker ontbijtje. Er is sinds kort een Gordon Biersch in deze terminal en hun sourdough sandwich met kaas, ham en ei gaat er prima in.

Als we bij de gate aankomen is het boarden al begonnen. Omdat we met twee gratis tickets reizen zitten we niet allemaal bij elkaar helaas. Maar Rick en Katja krijgen wel een gangpad plaats, de laatste zelfs in de exit rij. Kai, Saskia en ik nemen plaats op de allerlaatste rij stoelen, maar zo heb ik mijn geliefde raamplaats (al vliegen we vrijwel de hele weg boven een wolkendek).

Het wordt een aangename vlucht. De kinderen vermaken zich goed en we delen een van United's snackdoosjes (wat later maar goed blijkt ook, want het zou nog even duren, voor we lunch aten). De film is No Reservations met Catherine Zeta-Jones en ik vind het een heerlijke film!

Meestal kijk ik niet in het vlucht, maar dit keer hangt het schermpje precies goed en natuurlijk vliegt de tijd zo. Na de film vermaak ik met het luisteren naar de cockpit, iets wat ik heel leuk vind van United.

Een kwartier te vroeg landen we in Denver, waar het net gesneeuwd heeft en de temperatuur -4 graden Celsius is. Dat is even wennen na de 18 graden gisteren thuis (en vandaag missen we een heerlijke dag met 23 graden! Maar ja, sneeuw is ook wel weer leuk om te zien).

De bagage is er al, als we bij de band aankomen en de Hertz bus staat al te wachten. Rick heeft een Gold lidmaatschap, dus als het goed is, zal zijn naam op het grote bord staan en onze auto helemaal klaar staan. Maar alweer (dit gebeurde onze vorige reis ook) staat onze naam er niet.

Rick gaat het kantoortje in en wordt eerst verteld, dat ze geen midsize SUV's meer hebben. Tja, die hebben we toch echt gereserveerd (dat hebben we zwart op wit mee) en er wordt naarstig gezocht. Gelukkig staat er ergens op de besneeuwde parkeerplaats kennelijk toch een Chevy Trailblazer, die er volgens het verhaal over minuten aan zal komen.

Wij gaan daar buiten in de kou dus maar even op wachten. Maar die minuten worden een kwartier en langer en dan komt er eindelijk een Hertz medewerker op ons af. Die Trailblazer heeft een lekke band, maar ze hebben er nog een gevonden, die zo komt.

Prima, het kan ons niet schelen welke SUV, zolang alles er maar comfortabel in past. En dat doet het, dus we rijden weg, hopend gauw een restaurant te vinden, want de magen knorren!

Maar het mocht niet zo zijn. Nog geen mijl verderop ziet Rick het bandenlichtje branden. Aangezien we nog dicht bij Hertz zijn en straks zo'n twee uur over besneeuwde wegen zullen moeten rijden willen we het risico niet nemen.

Rick rijdt terug naar de Gold balie en legt het probleem uit. Maar ja, ze hadden dus al heel weinig SUV's, dus een andere is niet zo een twee drie gevonden. Ze komen met een Toyota (Highlander, geloof ik), die veel kleiner is en waar onze bagage niet in zou passen. Die keuren we dus af.

Dan komt er een ander merk, waar Rick naar gaat kijken. Ook die wordt afgekeurd, want de kinderen moeten met zijn drieen achterin en die achterbank ziet er zeer oncomfortabel uit.

Intussen staan we hongerig te blauwbekken. Maar dan eindelijk komt de verlossing: een prachtige Ford Explorer met het benodigde skirek! Opgelucht vertrekken we, op zoek naar een lunchplek.

Dat blijkt nog helemaal niet makkelijk, want we rijden door een industrieel gedeelte buiten Denver. Pas om half drie Denver tijd (half vijf onze tijd!) vinden we een Chili's, waar we letterlijk aanvallen op de lekkernijen!

Al de hele dag drinken we heel veel water en slikken aspirine om te helpen met het grote drukverschil, dat we straks in de bergen zullen voelen. Vorige keer waren Rick en Kai daar ziek van, dus dat willen we voorkomen.

De weg door de bergen is, zoals altijd, prachtig! Ik zeg Rick, dat ik hier binnenkort graag een zomervakantie zou willen houden. Dit gebied combineren met Moab en Arches lijkt me het einde! Ook hij ziet dat wel zitten.

Hoe hoger we komen, hoe slechter de weg wordt en overal staan waarschuwingen met "Icy Road" te knipperen. Ook het verkeer wordt steeds drukker. Rick merkt op, dat het hem tegenvalt hoe schoon de wegen zijn. In dit gebied zou je met een minimale sneeuwval als deze meer verwachten. Het is echter wel heel koud, het vriest zeker tien graden. Misschien heeft dat ermee te maken. Gelukkig hebben we 4 wheel drive!

Eindelijk, na zo'n tweeeneenhalf uur, komen we in Breckenridge aan. Het inchecken gaat vlot en we krijgen een apartementje met garage. Er zijn twee slaapkamers en twee badkames en een complete keuken, eethoek en zitkamer. Alles is heel gezellig ingericht en natuurlijk doen we meteen de (gas) open haard aan.

Het oorspronkelijke plan was om vanmiddag de ski's al te gaan huren, want alleen Rick en Kai hebben hun eigen spullen. Maar we zijn doodmoe van de reis en besluiten dat tot morgenochtend uit te stellen.

We hebben met Lisa, Ricks zusje, afgesproken om een uur of zeven met zijn allen te gaan eten. Dan hebben we nog een uurtje en Katja en ik nemen de gelegenheid waar om even te gaan liggen. Rick gaat intussen naar de supermarkt voor wat basis inkopen.

Keurig om zeven uur komt Lisa voorrijden. In haar auto heeft ze op de een of andere manier nog drie volwassenen en twee kinderen gestouwd! Katja is te moe na haar korte nacht en blijft slapen. Voor haar nemen we een kaasburger terug na het eten.

Met zijn tienen gaan we even later op weg (wij wel in onze eigen auto!). Lisa parkeert achter het postkantoor en dan moeten we nog anderhalf blok lopen. Ik loop keihard te klappertanden, het is zooooo koud!! Het gaat door merg en been!

Gelukkig is het in het restaurant behaaglijk warm. We zullen ongeveer een half uur moeten wachten op een tafel. De kinderen gaan spelletjes spelen en de volwassenen drinken wat aan de bar en kletsen bij.

Onze neef, Luke, van 22 (onvoorstelbaar, op zijn derde was hij ons ringdragertje bij ons huwelijk en nu is het een volwassen man!), en zijn vriendin Charity zijn er vanavond ook bij. Helaas blijven ze niet voor Thanksgiving, want Luke moet morgenavond de hele nacht werken.

Het wordt een gezellige maaltijd. Het menu bij Downstairs at Eric's bestaat voornamelijk uit burgers en pizza's. Die pizza's kun je met de vreemdste dingen bestellen, zoals mandarijnenpartjes. Er zijn zeker twintig toppings. Het doet me een beetje aan de Nederlandse pannenkoeken denken, zo.

Op mijn pizza bestel ik alle groentes, die ze hebben en hij komt met een berg toppings erop. Heerlijk!

Doodmoe komen we weer in het apartement terug en liggen al gauw allemaal op een oor! Morgen gaan we skien en met zijn allen het traditionele Thanksgiving maal eten.

(Er is in dit huisje geen internet en ik moet Ricks computer gebruiken, dus foto's zullen tot na de reis moeten wachten)